De negende van…
Marijke
Ik heb de ogen en de oren van mijn vader geërfd. Met de ogen ben ik erg blij.
Mijn vader is op vrij jonge leeftijd overleden. Wat ik me o.a. nog van hem kan herinneren is dat hij een rustige man was die niet veel te zeggen had. Toen begreep ik dat niet, nu wel. Op feestjes was hij degene die altijd de gebaksbordjes opruimde, afwaste en toastjes smeerde. Toen begreep ik dat niet, nu wel.
Als wij als gezin aan het kletsen waren dan vonden wij het soms wel merkwaardig van mijn vader dat hij reageerde op een onderwerp wat allang weer voorbij was. Toen begreep ik dat niet, nu wel.
Als hij op zaterdagavond uit de kerk kwam en het was donker dan moest mijn vader altijd bij mijn moeder onder de arm omdat hij anders bang was om te vallen. Toen begreep ik dat niet, nu wel.
De hoorapparaten irriteerden hem soms mateloos. Toen begreep ik dat niet, nu wel.
Als ik toen geweten had wat ik nu weet.
Rond mijn vijftigste vertoonde ik de eerste tekenen. Volgens mij waren we toe aan een nieuwe tv. De geluidskwaliteit was toch wel heel erg achteruit gegaan.
Toen ik een gehoortest bij de audicien deed en daarvan de uitslag kreeg, sloeg de paniek toe.
Het zal toch niet!
Omdat er in de familie teveel lijntjes waren van mensen met slechthorendheid, werd me de gelegenheid geboden om een erfelijkheidsonderzoek te laten doen en ja hoor, bingo, DFNA9. Een troost werd me geboden: “ Tegen de tijd dat uw gehoor zo ver achteruit is gegaan, dan hoeft u niet volledig doof te worden maar boeken we goede resultaten met een CI. Sterkte mevrouw “.
Inmiddels zijn er weer een aantal jaren verstreken. Jaren waarin mijn gehoor en vooral mijn spraakverstaanbaarheid erg achteruit zijn gegaan. Ook mijn evenwicht begint nu een rol te spelen. Wat is er allemaal gebeurd? Mijn gehoor ging/gaat als een soort van waterval achteruit. De eerste keer sloeg de paniek toe en kreeg ik een prednison kuur voorgeschreven. Nu weet ik dat dit het grillige verloop van DFNA9 is. Verder moet ik echt investeren in hoortoestellen want degene die ik vergoed krijg zijn voor mij niet toereikend. Ik heb/had een heel mooi beroep, ben docent wiskunde en heb daar 33 jaar lang mijn ziel en zaligheid in kunnen leggen. Ik ben de strijd aangegaan met DFNA9 en heb in mijn werk aanpassingen kunnen doen. Steeds minder voor de klas en steeds meer administratieve taken. Toen afgelopen najaar mijn energieniveau zo laag was, heeft mijn leidinggevende besloten dat ik minder moest gaan werken. Inmiddels weet ik dat ik te lang op mijn tenen heb moeten lopen en overbelast ben geraakt door DFNA9. Het moeten luisteren naar mensen en het in evenwicht moeten blijven kost me zoveel energie dat ik tot de conclusie ben gekomen dat ik de strijd verloren heb.
Wat mij heel erg geholpen heeft tot nu toe is het filmpje wat op de site van De negende van staat. Dit laat precies zien wat er met mensen gebeurt die DFNA9 hebben. Aan de buitenkant is niks te zien, leuk jurkje aan, gestifte lippen. Inmiddels wisten mijn collega’s wel van mijn slechthorendheid, maar als je hoortoestellen hebt dan moet het wel lukken, toch? Toen ik definitief ging stoppen met lesgeven heb ik een uitgebreide mail gestuurd naar mijn collega’s waarin ook de link stond. N.a.v. de mail hebben ze heel lief de flesjes olijfolie gekocht om daarmee de stichting te steunen.
Gelukkig heb ik hele fijne vrienden die allemaal van mijn slechthorendheid afweten en er rekening mee houden. Aan tafel mag ik altijd als eerste de plaats kiezen. Ze zullen niet met de hand voor hun mond tegen me praten. Mijn man heeft engelengeduld, zelfs al vraag ik voor de derde keer: “ Wat zeg je? “ en hij vindt het heel gezellig als ik bij hem onder de arm loop. Mijn kinderen bellen altijd mijn 06-nummer omdat ik daar alleen nog maar mee kan telefoneren en Whatsapp is een uitvinding.
Er spelen allerlei gedachten door mijn hoofd.
Hebben mijn kinderen het ook?
Zal er tegen die tijd een behandelplan zijn?
Twee van mijn kinderen zijn ZZP-er, wat als ze het ook hebben?
Help, mijn kleinkind !
En toch heb ik, ondanks al mijn angsten, vertrouwen in de toekomst.
Vertrouwen op slimme mensen die een oplossing vinden.
Vertrouwen op de techniek die steeds sneller gaat.
Marijke Valk – van Drunen